در این مقاله به صورت خلاصه آنچه در ماهیت انقلاب ۶ ماهه بلوچستان رخ داد را نگاشته ام:
بلوچستان سالهاست در ستم و سرکوب شدید به سر می برد چه ستم ملی و چه ستم مذهبی. در سالهای گذشته نیز با شکل گیری جنبش ملی بلوچستان که پس از یک وقفه چند دهه ای دوباره در بلوچستان در حال سربرآوردن بود مساله زبان، فرهنگ و حاکمیت ملی بلوچ نمود بیشتری در بین بلوچها پیدا کرد و خواسته های ملی بلوچها در کنار دیگر موارد رشد زیادی یافتند واین خواسته های ملی در جنبش ماهو بلوچ بیشتر خود را نشان دادند.
ماجرای شکل گیری جنبش ماهو بلوچ از این قرار است که یک فرمانده نظامی پلیس به نام ابراهیم کوچکزایی که فرمانده انتظامی کل چابهار بود به بهانه بازجویی دختر ۱۵ ساله ای به نام ماهو بلوچ را به اتاق استراحت خود در مقر پلیس برده و با زور به او تجاوز میکند و به نظر میرسد این عمل وی با دیگر متهمان زن و دختر نیز صورت گرفته است با این تفاوت که این بار ماهو بلوچ شجاعت کرده و موضوع را پس از اطلاع به خانواده به دادگاه کشاند.
با اینکه ماهو بلوچ شکایت کرده بود اما رژیم تلاش گسترده ای کرد این خبر را پنهان کند و بگوید شایعه است چرا که حساسیت عمومی موضوع در بلوچستان را میدانست.
تا اینکه مولوی عبدالغفار نقشبندی امام جمعه جوان که با مواضع ملی خود نیز معروف است، در دیدار با ماهو بلوچ و خانواده اش مساله را به طور کامل دریافت کرده و علیرغم مخالفت جریانهایی داخلی و شخصیتهای مذهبی دیگر، این مساله را رسانه ای کرد و هزینه های آن را پذیرفت.
سپس برای حفظ کرامت ماهو که همزمان جنبش زن زندگی آزادی به نام ژینا نیز در ایران آغاز شده بود، احزاب بلوچ فراخوان تظاهرات در چابهار دادند و در تاریخ ۶ مهر اولین تظاهرات در چابهار شکل گرفت که توسط رژیم سرکوب شد و تعدادی از بازداشتی ها از جوانان ملی چون منصور هوت حکم اعدام گرفتند.
این مساله تجاوز همزمان خشم عمومی بلوچستان را در پی داشت و با فراخوان بعدی احزاب برای تظاهرات جمعه ۸ مهر شکل گرفت، که مردم پس از نماز جمعه زاهدان علیرغم مخالفت مولانا عبدالحمید وارد خیابان شدند.
نیروهای سپاه که از فراخوان و تب و تاب اعتراضات مطلع بودند از قبل در اطراف مکی اماده بودند و به محض شروع اعتراضات و تجمع مقابل پاسگاه انتظامی جنب مصلی و سنگ پراکنی مردم به سمت پاسگاه، تیراندازی مستقیم به قصد کشتار آغاز شد و با تک تیرانداز هم به سمت مردم شلیک کردند که بزرگترین فاجعه تاریخ ۴۴ ساله رژیم جمهوری اسلامی در بلوچستان رقم خورد و ۳۵۰ نفر شامل زن ، کودک و جوان و پیر کشته و زخمی شدند.
تا آن زمان مسجد مکی هنوز در کنار ابراهیم رئیسی ایستاده بود و هیچ گونه صحبتی علیه حکومت نمیکرد بلکه حتی در همان نماز جمعه روز کشتار به مردم گفت، قانونی پیگیری کنید و منتظر رای دادگاه باشید، اما مردم که شرکت مکی در انتخاباتهای قبلی که توسط عموم مردم تحریم شده بود را دیده بودند، و نسبت به رژیم اعتماد نداشته و از جنایتها خسته شده بودند، گوش ندادند و تظاهرات آن روز را آغاز کردند.
پس از این کشتار بزرگ ، چنان شوکی به مردم وارد شد که فراتر از تصور بود و خشم عمومی را بیشتر کرد و این باعث شد مردم هر هفته در یادبود شهدا تا زمان تحقق براندازی و عدالت تظاهرات های جمعه یعنی در محل کشتار را ادامه دهند.
خوش شانسی مردم در‌این بود که این بار مولانا عبدالحمید هم با دیدن این کشتار با مردم همراهی کرد. و این همراهی باعث دلگرمی بیشتر مردم شده و در استمرار تظاهراتها موثر افتاد.
رسانه ها که تا آن زمان بخاطر قلت معلومات از کل بلوچستان از وجود احزاب و جریانهای ملی مطلع نبودند، -همانگونه که عموم مردم جهان از مساله بلوچستان خبر زیادی نداشتند- محور جنبش را سخنرانی مولانا گرفتند و در این مدت تلاش شد جنبش بلوچستان با پوشش رسانه ای سخنان مولانا جلو برود. و همزمان جریان های برانداز و ملی نیز که سخنان دلگرم کننده مولانا عبدالحمید را دیدند او را همراهی کردند و این باعث شد که یک وحدت بزرگ رقم بخورد و صفوف واحد شوند و ضربات همه جانبه ای برپیگر رژیم وارد گردد و این وحدت بلوچستان مثال خوبی برای مناطق دیگر شد.
تا اینکه اولین اختلاف بین نیروهای برانداز و ملی با مسجد مکی ظهور کرد، و آن زمانی بود که مولانا عبدالحمید بر عکس خواسته کف خیابان که شعارها براندازانه و اصل نظام را هدف قرار داده بود، مساله تغییر قانون اساسی! را بیان کرد و این مساله به گونه ای در رسانه ها بازتاب یافت که گویا صحبت همه آزادی خواهان بلوچ حاضر در خیابان همین است.
این مساله از نگاه احزاب و جریان های برانداز به معنی نادیده گرفتن براندازی سیستم و خواسته های ملی فرهنگی جنبش تلقی شد و جریانات ملی از آن لحظه راهشان را رفته رفته جدا کردند
همزمان فشارها را بر مکی افزایش دادند و اینجا بود که با عقب نشینی مسجد مکی تیر دوم اختلاف به پیکر جریان های مختلف مشارکت کننده در تظاهرات های زاهدان زده شد، و این در تاریخ ۳۰ دی ۱۴۰۱ و زمانی خورد که مولانا عبدالحمید، در اثر فشارهای امنیتی نیروهای سپاه از مردم خواست مرگ بر خامنه ای و مرگ بر سپاه گفته نشود.
این مساله برای آن مردمی که جهت سرنگونی رژیم برخواسته بودند شوک آور بود و باعث شد دسته ای دیگر از نیروهای برانداز نیز به تکاپو افتادند و این مساله را یک عقب نشینی تلقی کرده و راهشان را جدا کردند و بر شعارهای براندازانه بیشتر تاکید کردند شعارهای که روح انقلاب و بنیاد تظاهرات بر آن بنا شده بود.
تیر سوم و نهایی اختلاف زمانی خورد که سپاه متوجه شد علیرغم درخواست مولانا در نماز جمعه ، مردم همچنان بر شعارهای مرگ بر خامنه ای و مرگ بر سپاه و شعارهای براندازانه پایبند هستند و به همین خاطر فشارهای خود را بر مکی افزایش دادند. مسجد مکی نیز در مقابل فشارها کوتاه آمد و برای خاموش کردن آزادی خواهان سیاست استفاده از نیروی انتظامات مسجد را در دستور کار قرار داد. انتظامات به دستور مقامات ارشد مکی همه پلاکاردها را به زور جمع کرده و از مردم در بلندگو میخواست که فقط «الله اکبر» بگویند.
همزمان همه نشانه ها حاکی از این بود که نوعی توافق پشت پرده برای خاموش کردن اعتراضات وجود دارد. چرا که نیروهای نظامی که تا هفته قبل تا دم درب مسجد مکی آمده بودند دیگر حضور نداشتند و انتظامات که تا دیروز هزینه گزافی داده بود اینبارخود عامل سرکوب اعتراضات ملی و سیاسی جریان های مترقی شده و پلاکاردهای عادی و معمولی دفاع از ماهو بلوچ را نیز جمع میکردند و این اقدام از سوی جریان های مبارز تیر خلاصی بر جنبش آزادی خواهانه ماهو تلقی گردید.
به همین خاطر اکنون فعالان سیاسی بلوچ به این باور رسیدند که رهبری قیام برای سرنگونی رژیم در بلوچستان نباید علنی و یک جریان دینی داخل کشور قرار داده شود ، بلکه باید رهبری مخفی و تشکیلاتی باشد چون رهبری علنی و غیر تشکیلاتی داخل کشور در رژیم های دیکتاتوری امکان پذیر نیست و به راحتی سرکوب شده یا کنترل میشود و در نتیجه با از بین رفتن اعتراضات نا امیدی که نیروهای رژیم میخواهند، در بین مردم رشد میکند و این خود از سوی انقلابیون درسی بزرگ ماحصل انقلاب ۶ ماهه بلوچستان تلقی شد.
✍🏻عطا صفرزهی
نظرات
ارسال دیدگاه برای این نوشته بسته می باشد.