پاسخ به این سوال را باید «نه» داد. چرا که:
۱. سیاست رژیم پهلوی و جمهوری اسلامی همواره بر عدم توسعه بلوچستان بوده و هست.
۲. سرمایه‌گذاری عمده ای از طرف بخش خصوصی و حتی دولتی در بلوچستان در یک قرن اخیر صورت نگرفته است و برای درک مطلب میشود استان کرمان را با استان بلوچستان مقایسه کرد، استان کرمان در همسایگی ده ها کارخانه بزرگ دارد.
۳. طرح های اجرا شده یا در دست اجرا نه به خاطر پیشرفت اقتصادی بلوچستان بلکه تنها برای منافع اقتصادی حکومت بودند، به عنوان مثال طرح موسوم به توسعه سواحل مکران که دبیرخانه آن در وزارت دفاع است! و از آن طرف در این طرح مقرر شده ده میلیون نفر جمعیت جدید از مرکز ایران به بلوچستان بیاورند، یعنی قرار نیست سرمایه ای به نفع بلوچ بیاید!
۴. در پروژه های جزئی موجود که مربوط به پروژه های سپاه و با پیمانکاری غیر بومیان هستند، بلوچ ها تنها کارگران صفر هستند که نه حقوق کافی دارند، نه بیمه ، نه سنوات، و نه عیدی! و توان شکایت از پیمانکاران غیر بومی هم ندارند.
۵. علیرغم تلاش بسیاری از سرمایه گذاران مردمی بلوچ در کشورهای خلیجی، به آنها مجوز ایجاد اشتغال در بلوچستان داده نشده، و نمونه های بسیاری برای این موضوع وجود دارد.
۶. پس در چنین صورتی که نه تنها سرمایه گذاری خاصی در بلوچستان وجود ندارد بلکه سرمایه‌گذاری های حکومتی در راستای تغییر بافت جمعیتی و اقلیت سازی بلوچ هستند و نه توسعه، مقاومت مسلحانه و باهَند هیچ تاثیری برای مساله توسعه ندارد! چون اساسا قرار نیست برای بلوچ توسعه ای آورده شود که مقاومت مانع آن شود!
نظرات
ارسال دیدگاه برای این نوشته بسته می باشد.