هدف اصلی در اشغال سرزمینها، کشورها و ملتهای متعدد در جهان توسط حکومت ها، دولتها و امپراتوری ها «درآمد اقتصادی» بوده است.
به همین منظور بریتانیایی ها برای اداره هر سرزمین مستعمره یک کمپانی (شرکت اقتصادی) تاسیس کرده بود که معروفترینشان کمپانی هند شرقی بود.
اما کمپانی ها و شرکت های متعدد دیگری داشتند:
-کمپانی ویرجینا،
-کمپانی جزایر سورمز
-کمپانی لندن
-کمپانی بریستون
-کمپانی پلیماوث
-کمپانی خلیج هادسون
-کمپانی اسکاتلند
-کمپانی نیوزیلند
-کمپانی سلطنتی آفریقا
هر یک از این کمپانی ها وظیفه داشتند مستعمرات و مردمان آن را در راستای سود آوری برای بریتانیا اداره کنند و سالیانه مبالغ کلانی را به سرزمین اصلی ارسال کنند.
به عنوان نمونه وقتی بریتانیا استعمارگری را آغاز کرد اندکی دیر شده بود، و اسپانیایی ها اکثر کشورهای ثروتمند، زمینهای مرغوب جنوب آمریکا را گرفته بودند به همین خاطر بریتانیا متوجه شمال قاره آمریکا شد و در ابتدای امر در ویرجینا متوقف شده و مستعمره ای ایجاد کرد. به این امید که به روش اسپانیایی ها بتواند از مردمان منطقه بیگاری بگیرد اما به سرعت متوجه شد که در این منطقه نه طلایی هست و نه مردمان بومی زیادی هست و نه حاضر به بیگاری هستند به همین خاطر مدتی بعد به سمت تجارت پر سود برده داری رفت چون مردمانی که در مناطق مستعمره سکونت اختیار کرده بودند برای زراعت و کارگری به دنبال نیروی کار ارزان یا مفت میگشتند تا اقتصادشان را توسعه دهند.
از این رو (کمپانی سلطنتی آفریقا) مامور شد که از آفریقا مردمان را برای برده شدن به آمریکا بیاورد. این مساله در فرمان مستقیمی از سوی شاه چارلز، صورت گرفت و کمپانی آفریقا مأمور شد تا برده مورد نیاز انگلیسیان در آمریکای شمالی را تأمین کند.
در طول مدت یکصده بریتانیا بیشتر از ۳٫۵ میلیون آفریقایی را به عنوان برده به آمریکای شمالی منتقل کرد که این عدد برابر با یک سوم تمام بردگانی است که به آنسوی اقیانوس اطلس فرستاده شده‌اند. یعنی انگلیس همزمان هزاران برده را به مستعمرات دیگر خود می فرستاد. برای رونق دادن به این تجارت، بنادر زیادی مانند جیمز آیلند و بونسه آیلند در غرب آفریقا برپا شدند. در نتیجه تجارت برده توسط انگلستان تنها در کارائیب درصد آفریقایی‌ها از ۲۵ درصد در سال ۱۶۵۰ به ۸۰ درصد در سال ۱۷۸۰ رسید و همچنین جمعیت آنان در مستعمرات سیزده‌گانه نیز چهار برابر شد و از ۱۰ درصد به ۴۰ درصد رسید.
تجارت برده به اندازه‌ای برای بریتانیا سودآور بود که این تجارت در شهرهایی غربی انگلیس مانند لیورپول و بریستول به فعالیت اقتصادی اکثریت جمعیت تبدیلش شده بود. با این حال وضعیت بردگان به قدری بد بود که از هر هفت نفر، یک نفر در جریان پروسه انتقال از آفریقا به آمریکا جان خود را از دست می‌داد. و‌حتی خود پروسه گرفتن این بردگان به زور داستان خودش را داشت.
سیاست های استعماری ایران در بلوچستان اعم از جاسک و چابهار تا زاهدان چنین وضعیتی دارد. همه روزه شرکت های جدیدی سر بر می آورند، این شرکتهای قدرتمند عمدتا متعلق به وزارت دفاع، نیروهای مسلح، دولت و سپاه پاسداران هستند. این شرکت ها در راستای سود آوری برای تهران فعالیت میکنند، مهندسان و متخصصان آن از مرکز ایران می آیند و بخشی از کارگران آن بلوچ ها هستند.
شرکتهای دولتی رسمی و غیر رسمی جملگی قراردادهای کلانی با کشورها و دولتها و ملتهای دیگر می بندند که بلوچها هیچ نقشی در مذاکره و سود و زیان آنها ندارند. همان کاری که بریتانیا برای ایجاد مرز دیورند انجام داد که به حجت اینکه بلوچها زیر استعمار من هستند حتی در مذاکره سهیم نشدند و مرز دیورند که بخشی از خاک بلوچستان را جداکرد بین بریتانیا و امیرعبدالرحمن خان افغان امضا شد. و همین مساله در قراردادها با چین، هند، افغانستان، ارمنستان و … دیده میشود.
✍🏻نوشته: تحریریه سهاب
———
استفاده از مطلب با ذکر منبع بلامانع است.
نظرات
ارسال دیدگاه برای این نوشته بسته می باشد.