۱- پروفسور برایان سپونر (از دپارتمان مردم شناسی دانشگاہ پنسیلوانیا):
“زمانی که نرخ سوادآموزی و رشد ادبیات در منطقه افزايش يافته است این رشد در زبان بلوچی شکل نگرفته است. سواد آموزی گویندگان زبان بلوچی به بلوچی نبودہ بلکه به اردو در پاكستان و فارسی در افغانستان و ایران انجام می شدہ است. هنوز این معضل وجود دارد که نوشته ها و مكاتبات بايد به فارسی یا اردو باشد.”
٢-پروفسور كارینا جهانی (از دپارتمان زبانشناسی دانشگاہ اوپسالای سوئد):
“سیاست ھای فرھنگی و زبانی پادشاهی پهلوی به سوی یکسان سازی و مرکزگرایی مطلق بود و هرگونه مطالبه ای كه مسائل فرهنگی، زبانی و آداب و رسوم را مطرح میکرد به عنوان اپوزیسیون و تهدیدی برای امنیت ملی تلقی میشد. پس از پهلوی در قانون اساسی جمهور حق آموزش به زبان مادری، داشتن روزنامه و رسانه به زبان محلی، تأمین شرایط تحصیل زبان مادری در مدارس به صراحت آمده است. امّا در عمل چنین چیزی به وقوع نپیوسته است”
نظرات
ارسال دیدگاه برای این نوشته بسته می باشد.