(✍🏼 مهناز بلوچ)
بلوچستان سرزمینی با پیشینه چند هزارساله و طی قرون، حکومت های مستقل شاهان و حاکمان بسیاری به خود دیده است تا زمانی که بعضی کشورهای استعمارگر برای حفظ منافع هرچه بیشترشان بلوچستان را تقسیم کردند و سرزمین بزرگ بلوچستان به سه قسمت و در سه کشور جای گرفت.
تا اینکه رضا میر پنج با حمایت انگلیس بلوچستان غربی را با کشتن حاکمان بلوچ به زیر استعمار کشاند.
بعد از تمام اتفاقاتی که بر سر خاک و سرزمین بلوچ افتاد با ترفند های حکومت های شاه و شیخ ملت بلوچ را چنان ضعیف نگه داشتند که هرگز نتواند خود و سرزمینش را دربیابد.
نمونه ای بارز که میتوان آن را ذکر نمود نمونه ای از یک ظلم پنهان که هرگز در جامعه بلوچستان به آن پرداخته نشده است تضعیف زن در جامعه بلوچستان است.
مردان جامعه ما با دیدن فرهنگ گجر گمان کردند که شاید زنان و دختران ما نیز مانند آنان شوند و این بدگمانی باعث شد تا سختگیری ها بر زنان و دختران بلوچ بیشتر شود.
بلوچستان سرزمینی که مادران و دختران آن محدود شدند و از تحصیل علم منع کرده شدند تا همیشه عقب بماند؛ و شاید این ترس جمهوری اسلامی از من و تو بانوی بلوچ است که با از بین بردن امنیت و ترویج فرهنگ گجری تا مردانمان را بترسانند، محدودمان کرده است.
درست است که تفاوت های جنسیتی بین زن و مرد وجود دارد و مردان قدرتمند تعریف شده و میخواهند تصمیم گیرنده نهایی باشند ولی اگر این حس شکل افراطی بخود بگیرد ناقض حقوق زنان خواهد شد.
نشانه هایی که از حاکمیت مرد سالاری بر جامعه امروز در بلوچستان ما شاهد آنها هستیم :
ممانعت از ارتباط زنان با جامعه و محدود و محصور کردن آنها در منزل
عدم اجازه به داشتن استقلال نسبی
عدم پذیرش زن در اداره امورات مهم در اجتماع
جلوگیری از تحصیل در مدارج عالی
اما مرد سالاری همیشه به نفع مردان نیست و این تفکر باعث شده تا بسیاری از مسئولیت ها و فشارهای زندگی بر دوش مرد قرار بگیرد و تنها آن را تحمل کنند؛ مردان اگر درک کنند که حضور زن در اجتماع از نظر بالا رفتن سطح آگاهی زنان و کسب مهارت‌های مختلف مرتبط با زندگی میتواند به بهتر شدن روابط خانوادگی کمک کند و این بیداری و حس اعتماد باعث اتحاد و همراهی هرچه بیشتر و بهتر زن و مرد را به بار می آورد قطعا با تحکم مردانه مانع زنان نمی‌شدند.
زنان و دختران ما حق آموختن دارند، حق حمایت شدن برای حضور پرثمر در جامعه دارند و مردان باید فضایی ایجاد کنند تا زنان و دختران بجای ترس از اینکه در جامعه چه بر سرشان می آید با اطمینان خاطر و در امنیت به فکر حضور در اجتماع برای مشارکت هرچه بیشتر در ساختن و آبادی سرزمین خود شریک شوند.
نظرات
ارسال دیدگاه برای این نوشته بسته می باشد.