فقر و محرومیت گسترده در داخل بلوچستان و در مناطق جدا شده واقعیتی غیرقابل انکار است اما چرا جمهوری اسلامی به دنبال عادی جلوه دادن مسئله است؟
وقتی از زندگی مردم در قرن ۲۱ در کپرها بعنوان جاذبه گردشگری یاد میکنند یا مستندهایی تولید میکنند که در آنها مردم را باوجود تمام مشکلات صبور و قانع نشان میدهند، بنظر شما هدفی جز عادی سازی فقر میتوان هدف دیگری در نظر گرفت؟
فقر مسئله بسیار بغرنجی است و نتیجه اعمال سیاست‌های غلط و دشمنی با ملت بلوچ است که بصورت عامدانه مردم را در این وضعیت نگه داشته اند اما همزمان مشغول بازی با اذهان هستند تا مانع از اعتراض نشوند، اعتراضی که حیثیت آنها را زیر سوال خواهد برد.
در طول تاریخ استعمارگران ملت‌های تحت استعمار خود را در فلاکت و بدبختی نگه داشته اند تا بتوانند آنها را کنترل کنند اما استعمارگران گجر با روش های موثرتری مشغول کار هستند، آنها هم مردم را مبتلای فقر و بدبختی کرده اند و هم وضعیت موجود را بعنوان خواست خدا مطرح میکنند تا دهان مردم را ببندند و هم از فقر مردم استفاده تبلیغاتی میکنند.
و متاسفانه در این بین عده ای مزدور از خود ما به اهداف آنها کمک میکنند، این جماعت همواره در حال نشان دادن از گل و بلبل های بلوچستان هستند و از برکات نظام مقدس میگویند و هرجا نیاز باشد پای خدا را هم به میان باز می‌آورند تا مردم ساده دل را به امیدی واهی خوش کنند.
فقر نتیجه ای جز بربادی اخلاق، فحشا، بیسوادی و رنج نمیتواند داشته باشد و خداوند برای انسان که آن را اشرف مخلوقات میخواند چنین نمیخواهد اما تا استعمار باشد وضعیت چنین خواهد بود.
ما برای نجات، راهی جز شکست استعمار و احیای دولت ملی بلوچستان نداریم و برای این باید حاضر به هرگونه فداکاری باشیم.
ملت‌هایی که در صدسال اخیر توانستند از استعمار نجات پیدا کنند هزاران جانفشانی کرده و خون های پاک داده اند و در چنین حالتی که ظالمان بر ما مسلط شده اند ما نیز بدون فداکاری آزاد نخواهیم شد.
ما دو راه داریم، یا همچنان بردگی را بپذیریم یا برای آزادی بجنگیم؛ شما کدام راه را انتخاب می‌کنید؟
نظرات
ارسال دیدگاه برای این نوشته بسته می باشد.