(✍🏻مهشان بلوچ)
صدرا نارویی غنچه نو شکفته که فقط پنج بهار از عمر او گذشته بود، در تاریخ ۲۰ اردیبشهت ۱۴۰۰ به دست نیروهای غیربومی گجر با تیراندازی به خودروی شان و برخورد گلوله به سر این کودک معصوم او را به شهادت رسانده و تک فرزند خانواده را با بی رحمی و قساوت از آنها گرفتند.
صدرا در آغوش مادرش جان داد.
مادری که به یک باره دنیا برایش تیره و تار شده و فریاد می زد ای خدا فرزندم…
گریه های دردناک مادرش قلب هر انسان آزاده و با وجدانی را به درد آورده و تکان می دهد. بجز ماموران قاتلی که بلوچ کشی در بلوچستان برای شان به امری عادی تبدیل شده است، چون هیچگاه مجازات نمی شوند.
بلوچستان توسط حکومت، فلسطین خونین دیگری شده که این کودک کشی ها در بلوچستان همیشه در حال تکرار شدن می باشند.
تا زمانی که از بی تفاوتی بیرون نیامده و از خود و حقوق پایمال شده مان دفاع نکنیم…
همچون چند سال گذشته باز هم شاهد کشته شدن صدرا ها و حسنا بامری های سه ساله و دیگر کودکان و جوانان کشته شده به دست ماموران حکومتی خواهیم بود.
با هر جنایتی که ماموران مرتکب شده اند و از طرف دیگر سکوت ما..
ماموران را گستاخ و بی پروا تر از همیشه کرده ست، که سال گذشته در ماه مبارک رمضان نیز شاهد یورش ماموران به خانه مردم بی گناه و به رگبار بستن کودک و نوجوانان ( مهدی و محمد پوریان…دانیال براهویی) جلوی چشمان مادر و اعضای خانواده شان بودیم.
سکوت و ظلم پذیری ما باعث شده اندیشمندان، فعالان، نخبگان و علما شهید و یا به زندان انداخته شوند.
حکومت از آگاهی و اتحاد مردم بلوچ می‌ترسد و از هیچ مکر و حیله ای برای جلوگیری از اتحاد مردم بلوچ تا به امروز کم نگذاشته است تا مانع انسجام و اتحاد ملت بلوچ شود.
در تمام زمینه ها ملت بلوچ را ضعیف نگه داشته اند، آموزشی، اقتصادی و…
در بسیاری از شهرها و نقاط بلوچستان در قرن ۲۱ مردم بلوچ با امکانات صد سال گذشته زندگی می کنند.
بر هر انسان آگاهی واضح هست که حکومت در جنگی یک طرفه علیه مردم بلوچ هست.
و دیگر راهی برای ملت بلوچ برای رسیدن به حقوق از دست رفته اش جز مبارزه نمانده، همه ما مسئولیم، کافی ست مسئولیت پذیر باشیم و در راه مبارزه قدم برداریم و یک بار برای همیشه سرنوشت مان را خودمان رقم بزنیم.
نظرات
ارسال دیدگاه برای این نوشته بسته می باشد.