شاهان بلوچستان در دوره ساسانیان

بنابر روایت طبری وطبق کتیبه های موجود از دوره موسس سلسله ساسانی ارد شیر بابکان، او ازشاهان مکران وتوران ( خضدار) یاد کرده که با هدایا به قصر او رفته وشاهنشاهی اورا پذیرفتند، در عمل آنها شاهان منطقه خود بوده و به طور مستقل حکمرانی می کردند. در کتب تاریخی نامی از این دو پادشاه نیامده است.
در کتاب نوشته شده شهرستانهای ایرانشهر، که نسخه اصلی آن مفقود است ونسخه ارمنی موسی خورنی قرن 5 میلادی در دست است صفحه 72، از مکران، توران وپردان( پهره یعنی بمپور کنونی) وابیران ( ابهیران) منطقه نا معلوم) به عنوان مناطقی از بلوچستان یاد شده که شاهنشاهی شاهان ساسانی را پذیرفتند.
از آن پس به نظر می‌رسد در دوره بلاش وقباد یکم که شورش‌های
داخلی پیش آمد مکران وتوران وپردان ( بمپور) رفته رفته سر از اطاعات ساسانیان برداشتند دلیل بر این مدعا پادشاه بعد قباد یکم وجاماسب، یعنی انو شیروان معروف به عادل است که کشور را به 4 قسمت تقسیم بندی کرد که در تقسیم بندی های چهارگانه ای که ذکر کرده هیچ جا ذکری از مکران وتوران وپردان به عنوان مناطق تحت سیطره نشده است. البته این معنا راهم می تواند بدهد که اساسا مناطق تحت سیطره ساسانیان را به دو دست باید تقسیم کرد: 1. مناطقی که مستقیم تحت مدیریت شاهان ساسانی بودند 2. مناطقی که مستقل بودند وصرفا شاهنشاهی ایران را پذیرفته ومالیات می دادند. به هر صورت در دوره انوشیروان بلوچها مستقلا حکمرانی می کردند وهر از چندی کوچ وبلوچ های رودبار زمین به سرزمین های ایرانی که هم مرز با بلوچستان بودند، یورش می بردند همین مساله باعث شد که انوشیروان به” برز کوه” نزدیک جیرفت که محل سکونت کوچ ها بود حمله کرده ودست به نسل کشی بلوچ های این منطقه زد که روایت آن در کتاب‌های زیادی آمده ومعروف است. در اشعار فردوسی این منطقه برز کوه به عنوان مرز ایران یاد شده است.
شاهنامه فردوسی در داستان انوشیروان تحت عنوان:
( پادشاهی کسری نوشین روان چهل وهشت سال بود ) مناطق تحت سیطره انوشیروان ساسانی را 4 منطقه عمده ذکر کرده است.