بر اساس ماده ۱۸ اعلامیه جهانی حقوق بشر و ماده ۱۸ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی، هر فردی حق دارد از آزادی دین و تغییر دین با اعتقاد و همچنین آزادی اظهار آن به‌طور فردی یا جمعی و به‌طور علنی یا در خفا برخوردار باشد.
حتی در اصل ۱۲ قانون اساسی جمهوری اسلامی نیز آمده است که «مذاهب دیگر اسلامی اعم از حنفی، شافعی، مالکی، حنبلی و زیدی دارای احترام کامل هستند و پیروان این مذاهب در انجام مراسم مذهبی، طبق فقه خودشان آزادند و در تعلیم و تربیت دینی و احوال شخصیه و دعاوی مربوط به آن در دادگاه‌ها رسمیت دارند و در هر منطقه‌ای که پیروان هر یک از این مذاهب اکثریت داشته باشند، مقررات محلی در حدود اختیارات شوراها بر طبق آن مذهب با حفظ حقوق پیروان سایر مذاهب خواهد بود.»
اما جمهوری اسلامی بارها و بارها این قانون خود را زیر پا گذاشته و دست به تخریب مساجد، مدارس دینی و ترور علمای اهلسنت زده است.
سه کشور از فاحش‌ترین ناقضان آزادی مذهبی در جهان هستند – ایران، جمهوری خلق چین و کره شمالی – این کشورها اقدامات قهری شدیدی علیه مردم خود دارند.
جمهوری اسلامی با منع نماز عید اهلسنت ظلم آشکار دیگری مرتکب شد، ظلمی که در طول چهار دهه همواره وجود داشته است.
با افزایش ظلم جمهوری اسلامی لزوم گسترش مبارزات بیش از پیش احساس میشود؛ سکوت در برابر ظلم نه تنها چاره ساز نیست بلکه به ستمگران جرأت بیشتری برای ظلم میدهد.
نظرات
ارسال دیدگاه برای این نوشته بسته می باشد.