اپوزیسیون بلوچ با دشمنی طرف است (حکومت جمهوری اسلامی و عواملش چون سپاه) که دستگاه عریض و طویلی از امکانات به دست دارد، میلیاردها دلار پول نفت و گاز و ثروت، صدها شبکه تلویزیونی، ارتشی مجازی با حقوق و مزایا، ارتشی نظامی با حقوق و مزایا ، شبکه های عریض و طویل تبلیغاتی استخباراتی و نیروهای خارجی با حقوق و مزایا!
در این میان به همان میزان که خود مردم بلوچ سرکوب شده و در پائین ترین آمار توسعه هستند و در بالاترین درصد فقر و بیکاری قرار‌دارند، فعالان مخالف رژیم (اپوزیسیون بلوچ) نیز وضعیت مشابهی در ناتوانی مالی و امکاناتی دارد.
مبارزان بلوچ مجبور اند بخش بزرگی از وقتشان را از فعالیت های روشنگرانه، سازماندهی منابع و نیروها برداشته و معطوف به کسب و کار و درآمد شخصی جهت امرار معاش کنند تا بتوانند با حداقلها ساخته و چه بسا از معاش شخصی خود برای فعالیت های سیاسی و حقوقی و مدنی بهره ای، کنار بگذارند.
اگر بگوییم اپوزیسیون بلوچ فقیرترین اپوزیسیون در بین دیگر حرکت هاست گزاف نگفته ایم.
در مبارزه علیه حکومت های توتالیتر و استعمارگر، سازماندهی همه فعالیت ها از داخل کشور تقریبا غیر ممکن است، چرا که نزدیکی فیزیکی به ماموران دستگاه های امنیتی جو خفقانی ایجاد کرده و ریسک و خطر شناسایی و بازداشت و اعدام را چند برابر میکند، به همین خاطر همیشه مرکز ثقل سازماندهی مبارزات و فعالیت های سیاسی باید در خارج کشور باشند و سپس با در نظر گرفتن شرایط امنیتی، فعالان در داخل کشور سازماندهی شوند. اما…
اما بخش بزرگی از این اقدامات نیاز به “منابع مالی” در یک کلام “پول” دارد!
هر چقدر یک حرکت و جریان از منابع مالی بیشتری بهره مند باشد به همان میزان به نحو بهتری می تواند نیروهای انسانی و عامل موثر زمان را سازماندهی کند. استفاده از زمان بیشتر برای مبارزه و وقت گذاشتن برای مقابله با طرح های استعماری رژیم نیاز به امرار معاش دارد.
لذا توجه یکایک مردم بلوچ به حمایت های مالی جهت سازماندهی مبارزات ضروری است مهم نیست به چه کسی از مبارزان ضد رژیم کمک میکنید، اما این وظیفه انسانی است که به مبارزان و سرمچاران به هر شیوه‌ای‌که میتوانید کمک کنید.
مبارزان ضد رژیم و نیروهای داخل کشور برای برای رفع حداکثری این معضل با توجه به توانمندی های درونی ملت بلوچ باید اقدام کنند، و نباید منتظر حمایت خارجی ماند. اینکه نگاه ها به عوامل خارجی باشد یک اشتباه استراتژیک است، هیچ دولت خارجی بدون سود و اهداف شخصی، دست به حمایت نخواهد زد همانطورکه هیچ ملت غیر متحدی نیز مورد حمایت های لوجستیکی و مالی قدرتها قرار نخواهد گرفت.
از این رو بلوچها در ایران در قدم اول با نصب العین قرار دادن ضرب المثل: “کَس نخارد پشت من جز ناخن انگشت من” باید با کنار گذاشتن بخشی از درامد و معاش ماهیانه خود هدف بزرگ یعنی “اتحاد سیاسی و سازماندهی مبارزات ضد رژیم” را مورد حمایت قرار داده تا با توسعه در این حوزه به دستاوردهای بزرگتر و اهداف مهمی که قلب یکایک بلوچها برای آن می تپد برسند.
نظرات
ارسال دیدگاه برای این نوشته بسته می باشد.